Purananooru - 291 to 300 (English Translation)

291. A Song Written By Nedungkalaththupparanar

Oh little boys ! Oh  men who play thudipparai ! Oh Paanaas ! Drive away the black birds which are surrounding our leader and making noise. I will also drive away the foxes by singing vilarippan. Like me the king would have had this big sorrow. To the warrior who fought for the king , the king gave garland made up of several gems. He wore the single gem garland which was worn by the warrior.

292. A Song Written By Virichchiyoor Nannaahanaar

Don't get angry with him who refuses to get the arrack which is poured in a golden vessel for the king and stands holding his sword. Oh persons having a little knowledge ! Keep quiet.  In the battle field  he does not wait for his turn.  He wishes to go fast and to destroy the enemy's army.

293. A Song Written By Nochchi Niyamangkizhaar

The Valluvan on the elephant announces to start for the war. Even after hearing the announcement , some warriors  are inside the house. The brave men make loud noise so that  all the warriors go to the war. The flower maid  thinks that the ladies who are alone won't buy flowers and goes to other houses.  She  is pitiable.

294. A Song Written By Perunththalaichchaaththanaar

The white moon shines in the sky like a venkottrakkudai.  The warriors are looking  their weapons.  The warriors do not consider whether  they are enemies or friends. They call  those who lost their living days to fight with them. One of the warriors stands  boldly.  Like the persons who afraid to go near the gem spit by the snake, many warriors fear to go near him. Are you asking who is  that warrior ? He is none other than your husband.

295. A Song Written By Awvaiyaar

He fought with a sharp vel and advanced in the battle field.  He was attacked by the enemies and fell down .  On seeing his dead body, there springs the milk in the dried breast of the brave mother as he did not retrace in the war.

296. A Song Written By Vellai Maaranaar

All the houses are with noise. The ladies break the branches of the neem tree. They sing  kaanjchippan. They smoke white mustard. Though there is the sound of joy, the king has not come yet.  What is the reason for it ? Is he still fighting ?

297. The Name Of The Poet Is Not Seen

We won't like to get small villages where the deers sleep with their fawns. I t is apt for the warriors who stood  like the palm trees with vels on their chests to get fertile Marudhaa lands where the hens lay eggs in the bushes.

298. A Song Written By  Aaviyaar
My leader will give the sediment toddy to me and drink the clear toddy himself. In the war field , he won't ask me to first but he will go first and fight. What a braveness it is !
Note: The clear toddy will be less tastier than the sediment toddy. So the king gives the more tastier toddy to the warrior and drinks the less tastier toddy himself.

299. A Song Written By  Ponmudiyaar

There was a war between two kings. One of them was a petty king who had a land which had a fence of cotton plants. His horse had the husk of the black gram as its food. It advanced in the battle field like a boat advancing in the sea and killed the enemies. The great king's horses had ghee mixed rice. Their manes were cut and they were decorated with garlands. They stood like the women having monthly course stood aside the temple in the battle field.

300. A Song Written By Arisil Kizhaar

You are asking for a shield. Can you escape if you get a shield ? You cannot escape even if you hide yourself behind a rock. Yesterday you killed a warrior. His younger brother is coming with anger to kill you. He comes  to take revenge. Can you escape if you get a shield ?

Purananooru - 281 to 290 (English Translation)

-->

281. A Song Written By Arisil Kizhaar

Let us insert the leaves of irava tree and nrem tree at the eaves; play the yaazh. Let us play many such musical instruments. Let us apply ink to the eyes. Let us sprinkle white mustard. Let us blow the aambal tube. Let us sing kaanjchippan along with the sound of the bell. Let us smoke fragrant things . Come my kind friend. He is a warrior who got a big wound in his effort of saving the king. He has worn beautiful , brave kazhals. He got the wound for saving our king. So it is our duty to save him.

282. A Song Written By Seramaan Paalai Paadiya Perungkadungo

He is a strong person who did great deeds. His chest is pierced by the vel of the enemy. If you ask where is he now, he is not here now. His body is pierced by the weapons of the enemies and he is dead. His shield alone is in a ruined condition as it is attacked by the enemies' swords and vels. He is living in the poets' praising song.

Note: Lines 4,6 & 9 of this song are missing.

283. A Song Written By Ander Nadungkallinaar

The seal eats the vaalai fish as its breakfast. The crocodiles will eat the vaalai fishes thinking that they are the snakes. He is the leader of this Azhumbil village. He went forward to guard his friends and so many vels pierced his chest. His life was oscillating . The ladies with soft shoulders applied medicine to his wounds. He started wearing thumbai garland on his head and went to the war field .

Note: Seventh line of this song is incomplete.

284. A Song Written By Oram Pohiyaa

The messengers went and announced among the warriors the message given by the king to come to the war. He came wearing thread garland by walk. He pre4vented the enemies and killed an elephant with his sword. His sword became bent. He repaired it by sending it in between the tusks of the dead elephant. On seeing his strength one of the warriors ran back. He laughed on seeing the warrior running.

285. A Song Written By Arisil Kizhaar

Oh people in the army camp ! Oh people in the army camp ! The vel is in the hand of the thudipparai player. The shield is in the hand of the Paanan who plays the yaazh. Where is the leader of these weapons ? He is in between the dead bodies in the battle field. His garland is drying. His chest is pierced by the enemy's vel. The blood that comes from his chest makes the floor muddy. This news was announced to the king. The poets praised him saying that he had given a waste land as a gift to a poet who came with his relatives as he had already given all the fertile lands to others. On hearing this , the king who never bend his head to others bent his head.

Note: Lines 5 & 9 of this song are missing.

286. A Song Written By Awvaiyaar

The toddy which was given by the king had saved my son from being dead. The youngsters who gone with him all died but he came alive. What is the reason for this ? The king specially gave toddy to my son with his lucky hand. It is that fortune which saved my son from death.

287. A Song Written By Saaththandhaiyaar

Oh Pulaiyaa playing thudi ! Oh Pulaiyaa having a short stick. Though the arrows pierce like the rainy season rain , though the vels pierce like the kendai fishes, though the elephant comes to attack with its tusks, these brave men do not retrace. There is no use in getting Marudhaa fields as gifts. If these brave men die in the war field, they will marry the ladies of the heaven and get great pleasure. So see the arrival of the enemy's army.

288. A Song Written By Kazhaaththalaiyaar

Two brave bulls are allowed to fight. The skin of the won bull is used in the war drum. That drum is played in the in the battle field. The brave man whose chest was pierced by the enemy's vel, stood feeling shame. Blood was coming from his chest. His wife came and saw him. The eagles surrounded his body so that his wife could not embrace him.

Note: Seventh line of this song is incomplete.

289. A Song Written By Kazhaaththalaiyaar

The farmer who has the ability to differentiate the nature of the bullswill select the best bull to tie up on the plough. Like that when the toddy was given to him in a golden vessel, he asked to give it to the warrior near him. Oh Paanaa ! Leave wondering about it. The war drum is beaten . Get ready for the war.

290. A Song Written By Awvaiyaar

Oh king ! Give him first and then you drink the toddy because his father's father died for your father's father. He is also a strong warrior who can fight bravely. Like the umbrella made up of palm leaves saves a person from rain, he will save you from the enemy's vel. So give him first and then you drink.

Purananooru - 271 to 280 (English Translation)

-->

271. A Song Written By Kaamakkanniyaar

We see the leaves of the black nochchi become the dress of the beautiful ladies. Now as a leaf of it is worn by a warrior which is blood stained , the eagle comes and takes it away thinking that it is a piece of flesh.

272. A Song Written By Mosi Saaththanaar

Oh nochchi having a bunch of flowers ! You are the famous tree among the flowering trees. You are on the big wall of the town. You are at the waist of the ladies who worn bangles, as the dress. You have the right to adorn the head of the warrior who saves the fort wall. Oh great nochchi ! Let your fame long live !

273. A Song Written By Erumai Veliyanaar

The horse hasn't come. The horse hasn't come yet. All the horses of others have come. But the horse on which my husband rode has not come yet. Like the tree which falls because it prevented the flood of two rivers, the horse may fell being attacked by two armies.

274. A Song Written By Ulochchar

The warrior who wear beautiful blue colour dress on his waist and wear the garland with the feathers of the peacock , made the elephant fell by sending his vel. On seeing this the horse warrior of the enemy came to kill him. As there was no vel in his hand , he plucked the vel from his body and attacked him. He drew him with his hands , lifted his body, threw it on the ground and killed him. He took his dead body on his hands.

275. A Song Written By Orooththanaar

He does not like to wear bent garlands, soft dress and bring the king to his side saying what the king wishes. Like the elephant which is tied with chains tries to go forward, he rushes forward. Though the intestines of the dead warriors prevent the legs of the horses , they try to go forward. Like the mother cow hurries in search of its calf, he rushes to save his warriors. His braveness is great.

276. A Song Written By Madhurai Poodhan Ilanaahanaar

The hair has become gray because perfumes and oil are not applied. She is an old lady whose

breast is like the irava seed. Her son has entered into the enemy's army and frightened it. It is like a small drop of curd making the milk in a pot into curd.

277. A Song Written By Poongkanuththiraiyanaar

This old lady has gray hair which resembles the feathers of the stork. Her young son killed an elephant with a vel and died in the battle field. On hearing the news , she felt more joy than she got when she gave birth to him. Her eyes shed tears of joy which are more than the rain drops shedding down from the bamboo trees.

278. A Song Written By Kaakkai Paadiniyaar Nachchellaiyaar

This young boy is the son of the old lady whose nerves are visible and has thin shoulders. On hearing that her son has retraced in the battle field and died, she said that if it was true I would cut off my breasts which fed that coward. She went to the battle field with a sword and turned the bodies of the dead warriors. At one place she saw the dead body of her son with a wound on his chest. She felt more happy than she had felt when she gave birth to him. She forgot the sorrow of his death as he had died with a wound of greatness.

279. A Song Written By Okkoor Maasaaththiyaar

Let her mind be ruined. Her boldness is very great. She has the right of being praised as a brave lady of a brave family. In the first day war, her father died after killing the enemy's elephant. In the yesterday war , her husband rescued the cows and died in the fight against the enemies. On hearing the sound of the war drum , today she feels happy. She feels sad too. She has lost her father. She has lost her husband. She worried for a while and then came to a clear decision. She called her little son, dresses him with a white cloth, applied oil to his hair and tied it up. She told him to go to war field. What a brave lady she is !

280. A Song Written By Maarokkaththu Nappasalaiyaar

The wound on the chest of my leader is big. The beetles are making sound near my house in the day time. The lamps that were lighted in the palaces were put off. My eyes are sleeping. The owl is screeching . The ladies who ask about the future with paddy and water stopped their talk. Oh Paanaa ! Oh Virali ! What will be your condition ? You cannot live happily hereafter. To live a widow life is not possible for me too.

Purananooru - 261 to 270 (English Translation)

261. A Song Written By Aavoor Moolangkizhaar

Oh what a cruelty it is ! The door which is not closed to those who come for gifts and the front yard where arrack and rice which are rich are now like the boat which is in the river which is without water. Let my eyes which see this scene get tiredness. You gave the mutton which was fried in the ghee so that the eyes of the beggars expand with wonder and happy. But now ? You defeated many enemies who conquered cows. The battle field has the sound of the owl. You have become a “nadukal” so that the scholars put karandhai garlands on it. Your house looks like a lamenting widow.

262. A Song Written By Madhurai Peraalavaayaar

Pour much honey. Kill the goat. Spread the leaves on the small pandhal and spread the river sand under the pandhal. The warriors who come with our leader will be more tired than him. So arrange for a feast so that they eat it with joy.

263. The Name Of The Poet Is Not Seen

Oh Paanaa ! You are coming making sound on the drum. The enemies ran with fear when he fought with them. But he did not run and stood like a dam which prevents the flood. Now he has become a “nadukal”. You worship it and then go.

264. A Song written By Uraiyoor Ilampon Vaanihanaar

They have erected a “nadukal” on which his name was written. They have adorned it with garlands and feathers of peacock. The brave who recovered the cows from the enemies is not alive today. He is dead. He stands as a “nadukal”. Will the crowd of Paanaas come to get gifts from him singing about him?

265. A Song Written By Muhaiyaloor sorukayrnththumbiyaar

You are now a “nadukal” which is adorned with garlands made up of vengai flowers with leaves of the palm by the shepherds. O h lord having fast moving horses ! Your brave history, your rich wealth and your victorious fame also went with you.

266. A Song About Sozhan Uruvappahrer Ilanjchetchenni

Oh king you have a fertile land which is fertility even when the seasonal rain fails and even it is a hot summer. You have a horse army and a big victory. If an illiterate goes and requests to remove his ignorance, the scholars will help him. But I am living a mean life. I am not able to give food for those who come for it. Save me from this mean life.

267. This Song Is Missing.

268. This Song Is Missing.

269. A Song Written By Awvaiyaar

Oh king ! You have worn the punali flower garland on your dark hair. You drink toddy twice. When you are announced to get ready for rescuing the cows, you don't want to drink toddy ,but ask for the sword. Is itthis sword which killed the enemies and made them feast to the eagles ?

270. A Song Written By Kazhaaththalaiyaar

Oh mother of the youths having gray hair ! Oh lady belonging to a great family ! See my sorrow. See the battle field where the warriors were lying dead who come to fight . In this war your son was dead having a wound on his chest. He was a brave man. His efficiency is appriciable.

Purananooru - 251 to 260 (English Translation)

251. A Song Written By Maarippiththiyaar

We have seen ladies , who are like the kollippaavai, are in love with him. But today he who has such a handsome appearance , bathes in the water falls. He lights velvi fire in the logs brought by the elephant and dries his hair.

252. A Song Written By Maarippiththiyaar

Once he attracted peacocks like beautiful ladies like a hunter catching peacocks with nets.. Now he has hair without oil which has lost its black colour and looks like the thillai creeper as he bathes daily in the water falls. He is plucking the tender leaves of the thaali creeper.

253. A Song Written By Kulampandhaayanaar

You don't worry thinking about me. The young soldiers with kanni are still fighting , but you are lying dead alone. You tell me how can I convey the death news ? I am crying raising my hands ,which have no bangles , up like the young bamboo has lost its barks.

254. A Song Written By Kayamanaar

The young and old who have come to fight , have returned. You are lying dead. If I am crying beating my chest with hands without bangles, say this to the relatives . They will say this to your mother. Your mother always praises saying that my son will be my support who has wealth and fertility like a banyan tree which gives shelter to many birds. What will be her condition on hearing about your death? Alas ! Her misery cannot be measured. She cannot be consoled.

255. A Song Written By Vanparanar

My heart wishes to cry louder as you are dead. But I fear if I do so , the tiger will come and take your body. I am not strong enough to take your body from here. Let Yamaa who made me lament also lament. If you hold my hands and stand up , we can reach the shadow near the hill side.

256. The Name Of The Poet Is Not Seen

Oh man who is making mud pot ! The wheel of the cart goes round the axle. Like that , I followed my husband in the long life travel. Be kind enough to make such a big vessel which is capable of placing two bodies in. I wish I should be placed with the body of my husband.

257. The Name Of The Poet Is Not Seen

He will give sufferings to the enemies like the small stone which comes inside the chappal gives suffering. He has strong legs, beautiful stomach, broad chest, beard, cold eyes and cheeks which are up to the ears. He has a bow. He has never gone out of his village . He has o long forest fort. He pointed out the way where the cows of the enemies are going. He thought something in his mind. He changed the bow in his right hand to the left hand. That is all. His enemies are destroyed . Their cows become his property. How many cows ! But even then there is no sound of drawing milk. There is no cherning sound of the curd in his house . Why ? He did not have all the cows for himself. He has given all of them to others.

258. A Song Written BY Ulochchanaar

He drank much giving the big gathering of cows as price for the toddy. He ate tasty flesh. He rubbed his hand with the flesh at one side of the bow and started to seize the enemies' cows. He will bring a lot of cows before others drink one time. So don't touch the toddy pot. Close the toddy pot. He will come with an eager of drinking toddy.

259. A Song Written By Perumpoodhanaar

The cows go with the bull. The bow warriors do not follow them. They are hiding themselves in the bushes expecting those who come to take back them. It is not right for you to go not knowing this. If you wish to take back your cows which jump like the Pulaiththi who is caught by the goddess you don't go now.

260. A Song Written By Vadamodhangkizhaar

The Paanan suffers as the sorrowful vilarippan sounds in his yaazh. His wife comes with untied hair before him. He does not mind these. He worships the forest god and goes thinking whether he will meet the lord. Oh Paanaa ! Listen to me. You can plough the land which was given by him to you or you may decide to die. It is left to your choice. Our lord escaped from the enemies like the moon escaped from the snake. He reached his land and left his life as the snake removes its skin. Here he is standing as a “nadukal” on which his fame is written and which is adorned with the feathers of the peacock.

பெலிண்டா காவியம் - பாகம் 7 (நிறைவுப் பகுதி)

புளூம் வாதிடல்

102. வாதத்தைத் தொடங்கும் முன்னர்

            வனப்பான பொடியின் பெட்டி

தீதற்ற வண்ணம் அங்கே

            திறந்திட்டார் வாதம் தொட்டார்

காதுள்ள பேர்கள் கேளீர்

            கடவுளுக் கடுக்கா தய்யோ

மாதிவள் கூந்தல் ஈவீர்

            மங்கையின் துயரம் தீர்ப்பீர்

103. இவ்விதம் வாதம் செய்த

            எழிலுறு புளூம்பின் தன்னின்

செவ்விய பொடியின் பெட்டி

            செம்மையாய் மூடி வைத்தார்

பவ்விய மாக வாதம்

            தொடங்கவும், முடிப்ப தற்கும்

எவ்விதம் பொடியின் தேவை

            இருந்தது இதுவோர் விந்தை!

பெலிண்டா சபதம்

104. பேணிநான் வளர்த்த கூந்தல்

            பின்னமாய்ப் போன இந்நாள்

பேணுவார் அற்ற நாளாய்ப்

            போகட்டும் எந்த நாளும்

காணுவோர் அற்ற தீவில்

            கடியதோர் பாலை தன்னில்

மாணெழி லோடு பூத்து

            மலர்கின்ற ரோஜா ஆவேன்.

பெலிண்டா கண்டதீய சகுனங்களாகக் கூறியவை

105. ஊசிநூல் வைக்கும் பெட்டி

            ஒருமூன்று தடவை வீழ

நேசிக்கும் கிளியும், நாயும்

            நெறியின்றி நடக்கக் காற்று

வீசிடா வேளை கூட

            விளங்கிடு சீனக் கிண்ணம்

கூசுதல் போல ஆடக்

            கூறிய தேதோ ஒன்று ....

106. அப்பொழு ததனை எண்ணி

            ஆய்ந்திலன் ஆனால் அந்தோ

இப்பொழு திழந்து போனேன்

            எழில்மிகு கூந்தல் கற்றை

எப்படி அழகி னோடு

            இலங்கினேன் அந்தோ அந்தோ

இப்படிச் சிதையும் எந்தன்

            எழில்என நினைத்தேன் இல்லை

பகுதி – 5

பெலிண்டா அரங்கில் இருந்தோரிடம் பேசியது

107. ஈரமே சுமந்த கண்ணால்

            இரக்கமாய்ப் பார்க்கின் நீரே!

சாரமே போன உப்பால்

            தான்விளை பயன்தான் என்ன?

பாரமென் விதிமே லன்றிப்

            பகர்வதற் கொன்றும் இல்லை

வேரது போன பின்பு

            விளங்குமோ செடியின் வாழ்வு?

தேவதை க்ளாரிஸாவின்பேச்சு

108. ஏனிவண் அழகி னுக்கு

            இத்தனை புகழ்ச்சி மேலும்

ஏனிந்த அழகி னுக்கு

            இத்தனை மதிப்பு ஆய்வீர்

தானொரு நல்லி யல்பும்

            தகுதியும் இல்லா வேளை

வீணதே அழகு தானும்

            விளையுநற் பயனோ இல்லை.

109. சுருளான கற்றை தானும்

            சுருளற்ற கற்றை யேனும்

இருளேநேர் நிறத்தில் என்றும்

            இருந்திடல் இயலா தன்றோ?

உருவாக்கும் வண்ணம் தானும்

            உளதான வண்ணம் தானும்

ஒருநாளில் மறைந்தே போகும்

            உணர்ந்தாலே துன்பம் தீரும்.

க்ளார்ஸாவின் பேச்சு பயனற்றுப் போதல்

110. தேவதை தன்னின் பேச்சால்

            திகழொளி அரங்கம் தன்னில்

ஆவது எல்லாம் ஓர்நாள்

            அழிந்திடும் என்னும் ஞானம்

மேவிட வில்லை ஆனால்

            மீமிகை உணர்வே தோன்ற

யாவரும் கையைத் தட்டி

            ஆர்ப்பரித் தார்கள் இல்லை

அரங்கத்தில் நிகழ்ந்த ஆர்ப்பரிப்பு

111. பெலிண்டாவை நோக்கித் தீச்சொல்

            பேசினள் தோலஸ்டிரிஸ் அஃதால்

மெலிவான இரைச்சல் தோன்றி

            மெல்லவே வலுவ டைந்து

சிலவான சிறுமைச் சொல்லால்

            தீமைதான் விளையும் என்று

உலகோர்கள் அறியும் வண்ணம்

            உண்டான தொரு'போர்'; அங்கே.

பேரனுக்குச் சார்பானவள்

112. கூரான கருவி இல்லை

            கொடுங்காயம் எதுவும் இல்லை

சீரான தேவ கூட்டம்

            செய்கின்ற சிறிய போர்தான்

ஏரார்ந்த காமன் கோலால்

            இளைஞர்தம் அறிவு தன்னைச்

சீரார்ந்த நுதலார் கூந்தல்

            தன்னொடு நிறுக்க லுற்றான்.

113. பெலிண்டாதான் பேரன் மீது

            பெருங்கோபம் கொண்டு பாய்ந்தாள்

மெலிதாகப் பொடியைக் கொஞ்சம்

            மெல்லியள் தூவி னாளே

வலுவாகக் கொண்டை ஊசி

            வாகாகக் கழுத்தில் பாய்ச்ச

வலியாலே இரைந்தான் பேரன்

            வலுவாக இரைந்தாள் மங்கை.

114. திரும்பவே தருக எந்தன்

            திருமிகு கூந்தல் என்று

திரும்பவும் அவள்பு லம்ப

            திகைத்தனர் அரங்கில் உள்ளோர்

வருந்தவே செய்து பெற்ற

            பொருளெதும் வாரா தென்றும்

திருந்துநல் நிலவில் சென்று

            சேர்ந்திடும் என்றார் சில்லோர்.

115. நிலமதில் இழக்கும் எல்லாம்

            நிலாவினில் சேரும் என்றும்

தலைவனின் அறிவும் அன்னோன்

            தாங்கிய பொடியின் பெட்டி

அலகிலா உடைந்த வாக்கு

            அவற்றொடு உடைந்த நெஞ்சம்

சிலபல இதனை ஒத்த

            சேருமவ் நிலவில் என்றார். 

பெலிண்டா வானுலகு செல்லல் 

116. திடுமென ஈரக் காற்றில்

            சென்றது ஒற்றை விண்மீன்

கடிதினில் அதனின் பின்னே

            சென்றதோர் முடியின் கற்றை

முடிவிலா வானம் தன்னில்

            முனைப்புடன் தேடிப் பார்ப்பின்

வடிவழ குடைய விண்மீன்;

            நடுவினில் வனிதை காண்பீர்.

117. கவினுற வளர்த்த கூந்தல்

            கற்றையை இழந்த தாலே

செவிகிழி படவே கூவிச்

            சினத்துடன் சீறிப் பாய்ந்து

புவியுளோர் எள்ளும் வண்ணம்

            'போர்'புரிந் ததனின் பின்னே

குவிந்துவிண் மீனாய் ஆனாள்

            கோமகள் என்றார் போப்பும்.

காப்பிய நோக்கம்

118. அற்பமாம் ஒருத்தி கூட

            அடைந்தனள் வானை என்றால்

பற்பல நலங்கள் கொண்டோர்

            பாருளார் ஏத்த வாழ்வர்

நற்பொருள் இதனை இங்கே

            நம்முளம் புகுத்த வேண்டி

விற்பனக் கவிஞர் போப்பு

            விளம்பி னார்இச் சரிதம் .

119. தன்னுடைக் காலம் தன்னில்

            தன்நாட்டின் கேட்டைக் கண்டு

தன்னுளம் நொந்த போப்பு

            தன்நாட்டைத் திருத்த எண்ணித்

தன்கவித் திறனைக் கொண்டு

            சமைத்தநல் நூலால் நாடு

நன்னிலை அடையும் வாய்ப்பை

            நச்சினார் என்ப தோர்க.

நிறைவு

120. காப்பியச் சுவையுடன் தம்முடைய

            காலத்தில் நிலவிய இழிநிலையைப்

பாப்புனை திறனால் நன்றாகப்

            பாடிய கவிஞர் அலெக்ஸாண்டர்

போப்பவர் இலக்கியம் மொழிபெயர்த்தேன்

            புலமைக் குறைவால் பிழைஇருப்பின்

கூப்பிய கரங்கள் தம்மோடு

            கூறினன் எந்தன் பிழைபொறுப்பீர் .

பெலிண்டா காவியம் - பாகம் 6

பேரன் சூதாட்டதிதில் வெல்லல்

76. வலியநல் விதியால் பேரன்

       வந்தனன் களத்தி னுள்ளே

மெலியவள் பெலிண்டா கொஞ்சம்

       மெதுவாகச் சரிய லுற்றாள்

பொலிவுடைப் பொருள்கள் தம்மைப்

       பெற்றனன் பேரன் தானும்

பொலிவுடை பெலிண்டா தன்னின்

       பேரெழில் முகந்தான் வெளிற....

77. நடுக்குறத் தொடங்கி விட்ட

       நங்கைதான் மேலும் மேலும்

திடுக்குறும் வகையில் பேரன்

       திறமையாய் ஆட லுற்றான்

மிடுக்குடை அவனின் வெற்றி

       மிகைப்படு ஆர்ப்ப ரிப்பை

அடுக்கடுக் காக அந்த

       அவையினில் உண்டாக் கிற்றே

காஃபி இடைவேளையில் பேரன் பெலிண்டாவின் கூந்தல் கற்றையைக் கத்தரிக்க முனைதல்

78. அரசியல் வாதி தம்மை

       அறிவுடை யோராய்ச் செய்யும்

உரம்மிக்க காஃபி அங்கே

       உள்ளவர் பருகி நின்றார்

அரைக்கண்ணை மூடிக் கொண்டு

       அசைவுதன்னைப் பார்த்த பேரன்

நுரைக்காஃபி தன்னின் ஆவி

       நுழைந்திட வேக முற்றான்.

79. ஒளிதரும் பெலிண்டா கூந்தல்

       ஒப்பிலாக் கூந்தல் கற்றை

களிதர அதனைத் தானே

       கவர்ந்திடப் பேரன் எண்ண

நளியிருள் அனைய கூந்தல்

       நறுக்கிட அவனின் தோழி

பளபள பேழை விட்டுக்

       கத்தரிக் கோலெ டுத்தாள்

80. முன்நின்று பகைவர் தாக்க

       முனைப்புடன் செல்வான் வீரன்

பின்நின்று பெலிண்டா கூந்தல்

       பிரித்திடச் சென்றான் பேரன்

மின்னிழை தலையைத் தாழ்த்தி

       மெல்திரை நதியைக் காண

என்னவோர் கொடுமை! பேரன்

       ஏந்திழை அறியா வண்ணம்.

தேவ கூட்டத்தன் முயற்சி

81. பொன்நிகர் கூந்தல் கற்றை

       போக்கிட எண்ணி நின்றான்

சின்னநல் தேவ கூட்டம்

       சின்னதம் சிறகால் கூந்தல்

தன்னினை அசைத்தும் நங்கை

       தன்னுடைக் காதில் உள்ள

மின்னணி தனையும் மூன்று

       முறையசைத் தவளை ஈர்க்க.....

82. மும்முறை தனிலும் பெலிண்டா

       மெதுவாகத் திரும்பிப் பார்க்கப்

பின்னிருந்த பேரன் சற்றுப்

       பின்னடைத் திருந்து கொண்டான்

அன்னம்போல் பெலிண்டா நெஞ்சம்

       அலைவுறல் தன்னைக் கண்ட

சின்னஏரி யல்தான் மங்கை

       சிந்தையை ஈர்க்கப் பார்க்க....

ஏரியல் செயலற்றுப்போதலும் பெலிண்டாவின் கூந்தல் கத்தரிக்கப்படலும்

83. அந்தவோர் வேளை தன்னில்

       அதிசய மாகத் தன்னின்

விந்தையாம் ஆற்றல் தன்னை

       விலகிய துணர்ந்து நொந்து

என்னநான் செய்வேன் என்று

       ஏரியல் திகைத்து நிற்க

மின்னலின் வேகத் தோடு

       பேரனின் கருவி கூந்தல்....

84. தன்னினைச் சிதைக்க மூடத்

       தொடங்கிட அந்தப் போதும்

பெண்ணவள் பெலிண்டா கூந்தல்

       பேணிட உயிரை ஈயும்

சின்னதோர் தேவ கூட்டம்

       vதியாகத் தால்பாது காக்கும்

எண்ணத்தில் இடையில் சென்று

       இரண்டாகிச் செத்துப் பின்னர்....

85. முன்னிலை அடைந்த தந்த

       மொய்ம்பதற் குள்ள தாலே

சின்னவோர் எண்ணங் கொண்டோன்

       செயல்பட மங்கை கூந்தல்

பின்னமாய்ப் போயிற் றந்தோ

       பெலிண்டாவின் கண்கள் தம்மில்

மின்னல்போல் கோபம் தோன்ற

       மீதெழு கூச்சல் இட்டாள்

பெலிண்டாவின் துன்பம்

86. விண்ணதும் அதிர்ந்த தம்மா

       விரிந்தஅவ் வோசை தானும்

தன்னுடைக் கணவன் மற்றும்

       தன்செல்ல நாயி ழந்தோர்

தன்னுடைச் சீனக் கிண்ணம்

       சிதைந்திட அழுவோர் தம்மின்

கண்ணின்நீர் தன்னி னோடு

       vகதறுதல் தன்னை ஒக்கும்

87. படுக்கையில் இருந்து வீழ்ந்த

       தலையணை யாலும் எண்ணில்

மிடுக்கிற எரியும் மெழுகு

       வர்த்திதான் அணைந்த தாலும்

நடுக்குற்று ட்ராய் நகரம்

       நலிவுற்று அழிந்த தாலும்

விடுக்கின்ற கண்ணீர் ஒக்கும்

       பெலிண்டாவின் கண்ணீர் அந்தோ

பகுதி 4

ஏரியலும் பிற தேவ கூட்டமும் அகலுதல்.

88. வெட்டிய கூந்தல் கற்றை

       விளங்கிழை பெலிண்டா தன்னைக்

கொட்டிட வைத்த கண்ணீர்

       குருஞ்சிறு தேவ கூட்டம்

கட்டிழந் தோடச் செய்யக்

       கண்ணீரி னோடு சென்றான்

கட்டளை தம்மைத் தந்த

       காவலன் ஏரி யலுமே.

அம்பிரியேல் வருகை

89. அவனியின் மையம் உள்ள

       அருங்குகை தன்னை விட்டுப்

பவனியாய்க் காற்று வீசாப்

       பாழிடம் தன்னை விட்டு

அவலத்தின் தேவன் ஆன

       அம்பிரி யேலே வந்தான்

இவணுள நிலைமை காண

       எண்ணியே வந்தான் அம்மா

பெலிண்டாவின் துயரநிலை

90. ஒளியதும் சென்றி டாமல்

       ஒருதிரை இட்டு உள்ளே

களியிலாச் சோக மூச்சைக்

       கட்டிலில் விட்ட வண்ணம்

எழில்மிகு பெலிண்டா துன்பம்

       ஏந்தியே கிடைந்தாள் பக்கம்

கழிபெரும் சோகம் கொண்ட

       காரிகை இருந்தார் மாதோ!

91. அவளது படுக்கை தன்னின்

       அருகிரு மடந்தை நின்றார்

கவலுறு தோற்றம் மற்றும்

       கவின்முகம் வேறு பட்டோர்

நவிலறும் கெட்ட பண்பு

       நலிந்தவோர் கிழவி போல

குவிந்தஓர் உடலைக் கொண்டு

       கூடவே நின்றாள் அங்கே

92. மெல்லவே மெல்லப் பேசி

       மேனிதான் நோயால் வாடி

உள்ளதே போல ஆடை

       உடுத்தியே நின்றாள் அங்கே

நள்ளிருள் இரவு ஆடை

       ஒவ்வொன்றும் ஒருநோய் காட்டும்

தௌளிய ஆவி ஒன்று

       திகழ்தரும் அரணின் மீது

அங்கிருந்த சில அதிசயங்கள்

93. உயிருள்ள தேநீர்ப் பானை

       உள்ளதோர் நிறுத்தி மற்றும்

உயிருடன் உலவு கின்ற

       உயரிய பரங்கிக் காயும்

உயிர்க்கின்ற ஜாடி யோடு

       உரக்கவே பேசும் வாத்து

உயிருள பெண்ணாம் பாட்டில்

       உரக்கவே மூடி கேட்கும்

மன்மதன் இரு பைகளுடன் வருதல்

94. பேரனின் வழிபா டதனைப்

       பெரிதாக விழையாக் காமன்

பாரமாய் விந்தைப் பைகள்

       தன்னிரு கையில் கொண்டு

வீரனாம் யுலிசிஸ் காற்றை

       விசையுடன் நிறுத்தல் ஒத்து

ஆரமாம் பையில் பெண்ணின்

       ஆழ்ந்தநல் ஈர மூச்சும்.....

95. பெண்களின் நெடுமூச் சோடு

       பேசரும் உணர்ச்சி கொண்டு

புண்படப் பேசும் நாக்கு

       புலம்பிடும் சோகம் மற்றும்

கண்களின் நீரும் எல்லாம்

       கலவையாய்க் கொண்ட பையை

மன்மதத் தேவன் ஏந்தி

       மயலுடன் கொண்டு சேர்த்தான்

பேரனின் ஏமாற்றம்

96. பெலிண்டாவின் கூந்தல் கற்றை

       இருந்திட்ட பையைப் பேரன்

மேலிதாகத் திறந்தான் ஆனால்

       மேன்மையாம் அந்தக் கற்றை

இலதாகத் திகைத்தான் பேரன்

       எல்லோரின் நிலையும் அஃதே

வலிதாகக் கவரும் ஏதும்

       வாய்க்காது என்றும் யார்க்கும்

பெலிண்டாவின் புலம்பல்

97. பக்கத்தில் இருந்த தோழி

       பரிவுடன் தன்னைப் பார்க்கத்

துக்கத்தில் இருந்த மங்கை

       முடிதுடித் தலறி நின்றாள்

திக்கெல்லாம் அவளின் கூச்சல்

       சென்றெதிர் ஒலித்த வேளை

மிக்கவோர் துயரம் தன்னால்

       மேன்மேலும் கேள்வி கேட்டாள்

98. இதற்காகத் தானா நீயும்

       இத்தனை கவனம் கொண்டாய்?

இதற்காகத் தானா கொண்டை

       ஊசியால் பிணைத்தாய் அந்தோ!

இதற்காகத் தானா அஃதில்

       வுhசனைப் பொருள்கள் சேர்த்தாய்

இதற்காகத் தானா சீப்பால்

       இழைத்திழைத் திழைத்தல் செய்தாய்?

99. இளைஞர்கள் பொறாமை கொண்டும்

       இளம்பெண்கள் உற்றுப் பார்த்தும்

கிளர்ந்தபல் நலங்கள் கொண்ட

       கிளர்எழில் கூந்தல் கற்றை

வளர்ந்தெழு அதனை வெட்ட

       வாட்டமே உற்றேன் உற்றேன்

தளர்ந்தவென் உள்ளத் தோடு

       தளர்ந்ததென் உடலும் ஐயோ!

பெலிண்டாவின் முறையீடு

100. மாண்புடை புளூமே இந்த

       மன்றிலே எந்தன் உள்ளம்

கிண்டிடும் வண்ணம் உற்ற

       கீழ்மைக்கு முறைமை சொல்லி

ஈண்டுநான் இழந்து போன

       எழில்மிகு கூந்தல் தன்னை

மீண்டுநான் பெறுதற் கேது

       மிகவும்நீர் செய்தல் வேண்டும்.

101. புளூமவர் தோற்றம் சொல்வோம்

       பொடிப்பெட்டி கையில் வைத்து

வளமுடன் நடைதான் போட

       வைத்துள கோலி னோடு

பளபள கண்க ளோடு

       பாமரச் சிந்தை யுள்ள

தளதள முகமே கொண்ட

       தனிப்பெரும் வல்லோர் ஆவார்